دانلود آهنگ جدیدسیاوش قمیشی کوچکترین فرزند خانوادهٔ خویش است و دو برادر به نام‌های سیروس و سیامک و یک خواهر به نام سیمین دارد.[۱] او در سن ۹ ماهگی به همراه خانواده از دزفول به تهران مهاجرت کرد.[۵] سیاوش ۶ سال داشت که یکی از برادرانش آکاردئون می‌آموخت و مادرش پیانو را زیر نظر معلم روس به نام اُلگا می‌آموخت. او از شنیدن صوت نواختن آنها لذت بسياري می‌برد در عین کودکی و با اینکه پایش به پدال‌های پیانو نمی‌رسید به پشت ساز مادرش (پیانو) می‌نشست با پدال‌های آن بازی می‌کرد. همین بازی‌ها به همراه صداهائی که از این ساز خارج می‌شد به او احساس خوب ی می‌داد و همان‌جا بود که سیاوش به موسیقی علاقه‌ای ویژه پیدا کرد.
سیاوش ۱۲ سال داشت که هر روز از مسیر مدرسه تا خانه هر روز از جلوی مغازهٔ کفش فروشی رد می‌شد که در ویترینش یک گیتار برای تزئین دکور آویزان کرده بودند. آن گیتار توجه او را به خود تا جایی جلب کرد که روز او با پدرش راجع به خرید آن گیتار حرف کرد ولی پدر با این مورد مخالفت کرد. چندی بعد به مناسبت روز تولد سیاوش، پدر از سر تصمیم بازگشت همان گیتار را برای سیاوش خرید. او مدتی با همان گیتار ناکوک به صورت غیر پیشرفته می‌نواخت تا اینکه روزی در کاباره که ویگن می‌خواند شرکت کرد. زمانی که ویگن آنتراکتی در بین اجرای خود داده بود، سیاوش فرصت را غنیمت شمرد و نزد او رفت و شیوه کوک گیتار را از او پرسید. ویگن او را به پشت صحنه برد و کوک گیتار را به‌او یاد داد. بعد از آن روز سیاوش مدت‌ها آهنگ های ویگن را گوش می‌کرد، می‌خواند و می‌نواخت.
سیاوش ۱۳ ساله بود که خواننده‌ای به نام ضیا به او توصیه داد تا به عنوان نوازنده گیتار با او که او نیز گیتار میزد، همکاری نماید . این بار پدر با سیاوش مخالفت کرد. بعدها سیاوش از ضیا شعری گرفت و موزیک ی را به صورت زمزمه روی آن گذاشت و ضیا هم از آن استقبال کرد. پس ضیا آن را در رادیو اجرا کرد موزیک مشهور شد؛ پس سیاوش اولین آهنگ خود را با نام «ای قایقران» برای ضیاء خوانندهٔ مشهور آن سال‌ها ساخت.[۵]
در تابستان سال ۱۳۳۸ شمسی (۱۹۵۹ میلادی) برادر بزرگتر سیاوش که از لندن به تهران آمده بود، وقت بازگشت، سیاوش را نیز با به لندن برد. سیاوش که ۱۴ سال سن داشت به لندن نزد خواهر و برادرش رفت و در آنجا تحصیل کرد. زمانی که سیاوش هفده یا هجده ساله بود شب‌ها در کلاب‌ها (باشگاه‌های شبانه) با خوانندگی و نوازندگی در گروه‌های مختلف، خرج زندگی تحصیل خود را در می‌آورد. آن زمان موزیک پاپ در لندن جاری بود هنوز موزیک راک به آن صورت شکل نگرفته بود. او چندین سال در انگلستان به عنوان گیتاریست خواننده (به زبان انگلیسی) در بندهای Avengers و Insects و دیگر بندها به کار پرداخت. فضای آن سالهای لندن مصادف بود با اوج کار های گروه‌های مشهور موسیقی آن زمان یعنی گروه‌های رولینگ استونز، بیتلز و پینک فلوید. فضای هنر موسیقی آن سالهای لندن که با کار های گروه‌های مشهور موسیقی به نوعی مهد آن روزهای موسیقی جهان شده بود بسیار بر سبک هنر موسیقی سیاوش قمیشی تأثیر گذاشت و خود او همواره حضوش در لندن آن سال‌ها را یک توفیق بزرگ برای می‌داند.
او سرانجام خوب به اخذ مدرک کارشناسی ارشد موزیک در رشته موزیک سازی از دانشگاه Royal Society of Arts واقع در لندن شد.[۵] سیاوش در ۲۵ سالگی در سال ۱۳۴۹ به ایران بازگشت. در ایران، او همچون سالهای قدیم ٔ اقامتش در لندن، در گروه‌های مختلف ی از عبارت The Rebels Black cats کار کرد.
سیاوش قمیشی در تهران به عنوان کیبوردیست و خواننده (به زبان انگلیسی) در گروهی به نام The Rebels (ترجمه فارسی: شورشیان) به همراه شهرام شبپره (که خود او بنیانگذار این گروه بود)، همایون جمالی کامبیز معین ی همکاری کرد. در این گروه سیاوش قمیشی به عنوان کیبوردیست و خواننده موزیک های با ریتم نماید ، شهرام شبپره به عنوان جازیست خواننده موسیقی های با ریتم تند، همایون جمالی به عنوان بیسیست کامبیز معین ی به عنوان گیتاریست کار می‌کردند.[۵][۲]
سیاوش قمیشی در تمام این سال‌ها در گروه‌های مختلف نوازندگی می‌کرد خوانندگیش فقط به زبان انگلیسی محدود می‌شد. در این سال‌ها گاهي وقتها بر روی ترانه‌های فارسی که به دستش می‌رسید موسیقی می‌ساخت و در خانه، پیش خودش ساز میزد و آنها را می‌خواند بعضی از آن اجراهای خصوصی خود را با ضبط صوتی که در اختیار داشت ضبط می‌کرد. امروزه برخي از این موسیقی ها با کیفیتی پایین در قالب آلبوم غیررسمی به نام عروسک شب، گردآوری شده‌اند.
سیاوش در سال ۱۳۵۳ آلبوم فرنگیس را که بیشتر تنظیم‌های آن را ناصر چشـم آذر انجام داده بود، منتشر کرد. در این آلبوم آهنگ ی وجود داشت به نام فرنگیس که سریع در بین مردم محبوب شد و برای اولین بار نام سیاوش قمیشی بر سر زبان‌ها افتاد. سیاوش در این سال‌ها برای خوانندگان مختلف ی همچون عارف، امیر رسایی، ابی، داریوش، رامش، بتی، افشین مقدم و دیگران موسیقی سازی کرد. در سال ۱۳۵۶ موسیقی فیلم جذاب بوی گندم به کارگردانی امیر مجاهد فرزان دلجو به او سپرده شد. همين طور سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران موسیقی سازی برای موسیقی پخش بازی‌های جام جهان ی فوتبال ۱۹۷۸ آرژانتین را به او سپرد.
سیاوش قمیشی سرانجام در سال ۱۳۵۷ (۱۹۷۸) و بعد از انقلاب به همراه تعداد بسیاری از هنرمندان ایران را ترک کرد. او ابتدا به انگلستان رفت بعد از چند ماه، در سال ۱۹۷۹ به شهر لس آنجلس آمریکا رفت و تهم اکنون در این شهر اقامت دارد.[۵]او ایران را ترک کرد چرا که او موسیقی دان بود همان‌طور که خود می‌گوید به غیر از موسیقی کار دیگری بلد نبود و رژیم بعدی را مخالف با موسیقی می‌دیده است.
سالهای اول زندگی در لس آنجلس برای سیاوش دیگر خوانندگان هنرمندان ایرانی بسیار سخت و دشوار گذشت. سیاوش در همان اولین ماه‌های ورود به آمریکا، در شهر یونیورسال سیتی کالیفرنیا شب‌ها به کلاب‌ها می‌رفت موزیک آنها را تماشا می‌کرد. در همین کلاب‌ها با گروهی آشنا شد که به دنبال نوازندهٔ کیبورد و خواننده بودند. سیاوش حدود یک سال با آنها که ۴ نفر آمریکایی بودند همکاری کرد. در همان ماه‌های اول ورودش به آمریکا بود که با کمک دوستش آلبوم خواب بارون را منتشر کرد. بعد از آن، به مدت چندین سال نخواند و فقط به کار موزیک سازی برای خوانندگان روی آورد سرانجام در سال ۱۳۷۱ با همکاری مسعود فردمنش آلبوم حکایت را منتشر کرد و با این آلبوم رسماً کار های خوانندگی خود را تا به امروز ادامه داده است.[۶]
سیاوش قمیشی عاشق فصل پاییز و باران گل‌ها و درخت‌ها و حیوانات است. در اکثر آثار او این عناصر هم به چشـم می‌خورند. او بیش از هر چیز عاشق حرفهٔ آهنگ سازی کار در استودیو است. او به نقاشی نویسندگی علاقمند است اما هیچ وقت در این دو عرصه کار ی نداشته است. او در خانه خودش گلدان‌هایی دارد که بسیار به آنها می‌رسد و آنها را رفیق دارد. همين طور به سگ‌ها گربه‌ها بسیار علاقه دارد. سیاوش قمیشی غـم را به خاطر عمق زیادش رفیق دارد اما بر خلاف فضای غمناک بیشتر موسیقی هایش، آدم ی شاد، امیدوار شوخ‌طبع است. او حال هوای آهنگ هایش را ناشی از شعر آنها می‌داند. او سادگی صداقت را از ویژگی‌های موسیقی و ویژگیها رفتاری خودش می‌داند. سیاوش بیشتر زمان خود را در خانه می‌گذراند. شب‌ها تا دیر بیدار است به موزیک گوش کردن کتاب خواندن ساز زدن (بیشتر به شکل بداهه نوازی) مشغول است.
سیاوش قمیشی اولین هنرمند ایرانی است که توانسته است برای خود هم ترانه بگوید، نیز آهنگ سازی نماید هم خواننده آن باشد. او به مدت چندین سال هم در ایران و هم در خارج از ایران هیچ وقت قصد خواننده شدن به زبان فارسی را نداشت یکی از دلایل وقفه های زیاد و چندین ساله بین موسیقی ها آلبوم‌های او تا قبل از سال ۱۳۷۱ (یعنی مجموعه موزیک های عروسک شب، آلبوم فرنگیس آلبوم خواب بارون)؛ همین مسئله بوده است. او حرفهٔ خوانندگی را به طور جدی در سال ۱۳۷۱ زمانی که ۴۷ سال داشت با آلبوم حکایت شروع کرد.
سیاوش قمیشی چندان به برگزاری کنسرت برای خود علاقه‌ای ندارد. او همواره پیگیر موزیک روز جهان ست به آهنگ های معتبر و روز جهان گوش می‌دهد همانگونه که خود می‌گوید سعی می‌کند تا سری های بهتر آن موسیقی ها را در موسیقی خود پیاده نماید و سعی در ارائه کارهایی با کیفیت بالا دارد. این مسئله در دو آلبوم نقاب و بی سرزمین تر از باد هم اتفاق افتاد سیاوش قمیشی این دو آلبوم را بر جریان موسیقی داخل ایران تأثیرگذار می‌داند. سیاوش قمیشی تهم اکنون به سبکهای راک، پاپ، ترنس و هاوس موسیقی ساخته و خوانده است همانگونه که در وبسایتش آمده به عنوان پدر موسیقی ترنس در ایران شناخته می‌شود.[۷]
سیاوش قمیشی با ترانه‌سرایان تنظیم‌کنندگان خوب جوان مقیم ایران همکاری نزدیکی دارد. در وب‌سایت او سری ی برای فرستادن ترانه وجود دارد تا هر کسی بتواند از این طریق ترانه را ارسال نماید . این ترانه‌های ارسالی که تعداشان بسیار خیلی می‌باشند توسط سیاوش قمیشی نقد شده ممکن است بهترین های آنها برای تک‌موزیک های گزینش شوند.
سیاوش قمیشی، آن دسته از خوانندگانی را که شبیه به او می‌خوانند رفیق دارد از آنها ناآسان نمی‌شود. چون این مساله را نشانگر ٔ علاقه توجه آنها به سبک خودش می‌داند. ولی به آنها توصیه می‌کند تا شخصیت هنری و خلاقیت خودشان را داشته باشند و از شبیه کار کردن کپی کاری پرهیز کنند تا شخصیت مستقل هنری خود را داشته باشند. سیاوش قمیشی در زمینه موسیقی رپ، سروش لشگری با نام هنری هیچ‌کس را به عنوان یکی از بهترین های ایران از نظر طرز اجرای فنی صحیح این موسیقی معرفی کرده است. سیاوش قمیشی در سالهای اخیر به دلیل مسائل اقتصادی که برای کمپانی‌های پخش موسیقی در آمریکا به وجود آمده است، مانند بسیاری از خوانندگان دیگر ایرانی ساکن آمریکا، به ساختن تک موسیقی به فاصلهٔ هر چند ماه یک بار روی آورده است.
سیاوش قمیشی بارها از زندگی در شهر شلوغ لس آنجلس انتقاد کرده است قصد مهاجرت از لس آنجلس به شهری دیگر برای سکونت داشته است ولی هر بار به دلیل ی موفق به انجام این کار نشده است.
کار های هنری
علیرضا قمیشی آهنگ را از ۵ سالگی با یادگیری پیانو شروع کرد و تا سیزده سالگی به طور جدی پیانو می‌نواخت. در ۱۴ سالگی، بعد از مسافرت به آمریکا، به ساز درامز علاقه‌مند شد دریافت که درامز ساز اوست. بنا بر این به یادگیری و نواختن درامز رو آورد. از ۱۶ سالگی تا ۱۹ سالگی به صورت حرفه‌ای در کلوپ‌های موسیقی مشهور هالیوود، از عبارت "تروبدورز"، "راکسی" "گزاریس" با گروه‌های "سیرکس" "جانی اند دِ جگوارز" همکاری می‌کرد و درامز می‌نواخت. او در این مدت سبکهای موزیک "هارد راک"، "هوی متال" "کامرشیال هوی متال" را تجربه کرد. آشنایی با تامی لی، نوازندهٔ درامز گروه "ماتلی کرو"، تأثیر بسزایی در شیوهٔ نوازندگی وی داشت.
در سال ۱۳۶۸ که به ایران بازگشت، بیست ساله بود. در سال ۱۳۷۶ که عضو اولین گروه آهنگ پاپ در جزیره کیش شد، ۲۸ سال داشت. او که ۵ سال عضو آن گروه بود، در این مدت قطعاتی ساختهٔ خود و اعضای گروه نیز قطعاتی از افراد دیگر را می‌نواخت، در سال ۱۳۸۱ از گروه جدا شد و به تهیه قطعات موسیقی رو آورد. در سالهای ۱۳۸۴ و ۱۳۸۵ کار موزیک سازی و تنظیم آلبوم اسیر را با همکاری سیروان خسروی انجام داد. این آلبوم، توسط شرکت آوای باربد، در سال ۱۳۸۹ منتشر شد تا آن‌چه که تجربه شده بود باز هم تجربه شود. در حال حاضر علیرضا قمیشی به آهنگ سازی، خوانندگی، ترانه‌سرایی و نوازندگی سازهایی شبیه پیانو، درامز، تومباف پرکاشن و الکترو پرکاشن مشغول است.
حاشیه ها
سیاوش قمیشی هیچ گاه علیرضا را به عنوان فرزند قبول نداشته و حتی در گفتگو با یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی‌زبان از این مساله سخن گفته که هیچ‌گاه علاقه‌ای به تولد این فرزند نداشته‌است. علیرضا در آلبوم «اسیر» دو قطعه از آثار سابق پدر را بازخوانی کرده و حتی، یکی از قطعات آلبوم با عنوان «درد دوری» را هم به پدر تگذشته کرده اما بلافاصله بعد از انتشار این آلبوم، پدر طی اطلاعیه‌ای اعلام می‌کند که تحت هیچ عنوان، امتیاز هیچ اثر هنری حاوی ملودی، موسیقی و تنظیم را به هیچ خواننده و هنرمند ایرانی واگذار نکرده هر نوع اجرای مجدد، کپی کردن، انتشار و پشتیبانی های غیراصل، دستبرد هنری محسوب می‌شود و این یعنی اینکه انتشار آلبوم «اسیر» توسط شخصی به اسم علیرضا قمیشی دستبرد هنری محسوب می‌شود.[۲][۳]
